Leonardus Petrus Paulus (Lon) Pennock

Lon Pennock was een Nederlandse beeldhouwer. Hij studeerde beeldhouwkunst aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag (1962-1967) en aansluitend zette hij zijn studie met een Franse beurs voort aan de École nationale supérieure des beaux-arts in Parijs tot 1968. In 1969 ontving hij zowel de Buys van Hulten-prijs als de Jacob Maris aanmoedigingsprijs. Tweemaal werd hem een stipendium toegekend door het Ministerie van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk (1973 en 1979). Pennock was als traditioneel beeldhouwer opgeleid, maar veranderde in een abstracte, zelfs minimalistische kunstenaar.In de jaren '70 van de vorige eeuw exposeerde hij zowel in Den Haag
(Pulchri, Galerie Mathoom, Haags Gemeentemuseum) als in het buitenland (Finland, België, Parijs, Düsseldorf, Art Basel). Die lange lijst tentoonstellingen zou de rest van zijn leven blijven groeien, tot in
2019 nog tentoonstellingen bij onder meer Galerie Slewe in Amsterdam. Zijn werk bevindt zich in particuliere, bedrijfs- en overheidscollecties. Net zo belangrijk als de exposities in galeries en musea was
zijn kunst in de openbare ruimte. Daar werkte hij, in de jaren '70 en '80 van de vorige eeuw, in opdracht van onder meer verschillende Nederlandse gemeenten. Vooral door de toepassing van de percentageregeling waren er destijds veel opdrachten. Pennock was een goed observator. Hij behoorde tot een school beeldhouwers, constructivisten, die een geometrische vormentaal "loszongen" van de omgeving. Daarbij toonde hij zich zijn tijd vooruit. Het beeld Ritme van Drie bij de Rottemeren, is later bestempeld als het vroegste minimalistische kunstwerk in de openbare ruimte. Pennock maakte, naast veel abstracte formele sculpturen in de openbare ruimte, ook tekeningen en collages. Zijn beelden zijn reacties op, of versterkingen van, elementen in hun omgeving en voornamelijk van metaal gemaakt. Pennock was eveneens docent aan de Willem de Kooning Academie te Rotterdam.