Hannes van Es

Als autodidact, bon-vivant en vriend van Anton Heyboer maakte Hannes van Es sinds eind jaren '70 van de vorige eeuw al enige furore met zijn schilderijen en sculpturen, die zich onderscheiden door een uitbundig, verrassend en persoonlijk karakter. Van 1978 tot 1990 werkte en woonde Van Es voornamelijk in Spanje. In de schaduw van het Miromuseum in Barcelona werkte hij aan schilderijen en tekeningen met een verhalend, licht surrealistisch karakter. Droombeelden in sombere kleuren met een onheilspellende, expressieve sfeer. “Voor mij is het een vereiste de dingen te schilderen zoals ze zijn en niet zoals ze zich aandienen”, zegt hij. Voor Van Es vertegenwoordigt het kunstwerk een hogere realiteit, zodat het een universele waarde krijgt: een schilderij moet vanuit een innerlijke essentie en helder zicht tot stand komen. De schilderijen van Hannes van Es dragen een bericht uit een andere wereld. Geen wonder: Hannes lééft in een andere wereld. In een wereld van verwondering, vaak verwondering om zoveel onbegrip voor zíjn wereld. De doeken spreken een taal die uit het diepst van zijn hart komt. Ze zijn emotioneel. Maar hun artistieke waarde ontlenen ze aan de inkadering van die emotie, aan de discipline waarmee de gevoelens in toom worden gehouden. Gevoelens functioneren hier als underdog. Het zijn grootse, monumentale doeken waarin de spanning voelbaar is, dan weer doeken die verstillend werken door de zuivere weergaven van een vluchtige gedachte.