Arthur Jan Elisa Spronken

De drang van Arthur Spronken om kunstenaar te worden won het al vroeg van een bezigheid in de handel. Op de Kunstnijverheidsschool in Maastricht en in Italië (Instituto di Cultura) ontwikkelde Arthur Spronken zijn talent in de beeldhouwkunst; het paard is een belangrijk terugkerend thema. In 1964 volgde een individuele tentoonstelling, in het Frans Halsmuseum. Zijn werk, van klein tot zeer grootschalig, vond steeds meer erkenning bij particulieren en instellingen. In 1996 vond in het Museum ´Beelden aan Zee´ te Scheveningen, een grote overzichtstentoonstelling plaats; gelijktijdig werd zijn monument van het koninklijk gezin er blijvend geplaatst. De paardentorso´s van Arthur Spronken rennen niet, maar zweven of staan op een poot. De zwaartekracht lijkt de grote, gespierde dieren niets te doen, ze dansen, rollen, tollen, springen in de ruimte, zijn één brok dynamiek en kracht. Spronken´s grootvader was paardenhandelaar en zijn vader liefhebberde in de hengstenfokkerij. Spronken zag de keuringen, voelde de brede schoften van paarden, borstelde hun glimmende vel, schuilde als kind onder hen tegen de regen en droomde wellicht van ze. Spronken fietste tussen zijn 17e en zijn 22e jaar wekelijks zo´n 70 km om bij een vriend des huizes zijn eerste houten beelden te kunnen maken. Deze Paul Smalbach moedigde hem aan om naar de kunstacademie te gaan. Van 1948 tot 1952 bezocht Spronken de Kunstnijverheidsschool in Maastricht. Met een beurs van de Italiaanse overheid liep hij in 1954 een jaar stage aan de Academia delle Belle Arti in Milaan. Hij kreeg les van Mario Marini, een specialist als het om paarden in de beeldhouwkunst gaat. Terug in Nederland maakte Spronken in eerste instantie religieuze figuren van hout, pas in 1961 ging hij met brons werken. Het werden danseressen, zwierig en vol beweging. De paarden kwamen pas later, maar de dynamiek bleef. Spronkens paarden staan bol van de spanning. Hij veroorloofde zich veel meer anatomische vrijheden dan Griekse en Romeinse beeldhouwers. Spronken liet onderdelen weg en concentreerde zich op de essentie van het beeld: de paardentorso´s in al hun kracht en beleving. Arthur Spronken was van 1955 tot haar overlijden in 1983 getrouwd met de Finse kunstenares Varpu Tikanoja. Zij kregen vier dochters, waaronder de kunstenaressen Siiri Spronken, Arja Spronken, Kore Spronken en zoon Caius Spronken. Spronken en de beeldhouwster Francesca Zijlstra zijn tot zijn dood levenspartners geweest en deelden huis en ateliers in Zuid-Limburg.