00:00:17:05 (Zeventien seconden, 5 frames)
In het beeldend werk van Roland Schimmel staat nabeeldwerking centraal en daarmee de factor tijd. Het complementaire nabeeld is een verschijnsel dat optreedt als gevolg van het herstelmechanisme van het oog op een visuele prikkel. Het voorkomt overbelasting en stemt tegelijkertijd af op de omgeving. Een ontwerp maken voor een tunnel waar alleen maar bussen met een snelheid van 50 km per uur doorkomen triggerde het voorstellingsvermogen van de kunstenaar. De wanden van de tunnel werken voor de reiziger als een soort oogkleppen; het landschap verdwijnt en hij/zij begeeft zich in een onderwereld. De wanden worden een scherm waarop een film wordt afgespeeld. Een film bestaat uit 24 frames per seconde: beeldjes die elkaar in dat tempo opvolgen lijken, door de beperkte opnamecapaciteit van het oog, vloeiend in elkaar over te lopen. Maar het is tegelijkertijd in feite een short-cut: een efficiënte en economische manier om 'de werkelijkheid' af te beelden.
De tunnel zelf is een short-cut. De tunnel betekent een doorsnijding van ruimte en tijd, vergelijkbaar met het opdelen in frames (die ook 'cuts' worden genoemd) van de werkelijkheid door film. Verschillende aardlagen onder de grond vormen gestapeld de grond onder onze voeten. In het ontwerp is deze horizontale gelaagdheid als uitgangspunt genomen voor de compositie. Twee complementaire kleurbanen worden onderbroken door een complementair nabeeld.Bij een snelheid van 50 km legt de bus in een seconde een afstand van 13.88 m af (NB de gemiddelde lengte van een stadsbus) en in een frame tijd (1/24 sec) 57 cm. Door snelheid worden contouren wazig. Door complementaire nabeelden in de stroom van beelden in te lassen ontstaat een ontregelend effect, dat tegelijkertijd opwekkend werkt (het verschijnsel is uiteindelijk gebaseerd op het regenererend vermogen van het oog). De onderdoorgang wordt daarmee een moment van transformatie: het biedt de mogelijkheid tot een kort moment van verwondering over en reflectie op de eigen waarneming. Of is het ook, in z'n heftigheid, een visuele bezinning op het fenomeen short-cut in onze cultuur van toenemende efficiency en snelheid: een enerverende ervaring die onze opname capaciteit te boven gaat; een collectieve hallucinatie? Het werk is onthuld op 31-3-2017, tijdens de 1e rit van de bus over de HOV-busbaan. Het werk is eigendom van de provincie Noord-Holland.
De tunnel zelf is een short-cut. De tunnel betekent een doorsnijding van ruimte en tijd, vergelijkbaar met het opdelen in frames (die ook 'cuts' worden genoemd) van de werkelijkheid door film. Verschillende aardlagen onder de grond vormen gestapeld de grond onder onze voeten. In het ontwerp is deze horizontale gelaagdheid als uitgangspunt genomen voor de compositie. Twee complementaire kleurbanen worden onderbroken door een complementair nabeeld.Bij een snelheid van 50 km legt de bus in een seconde een afstand van 13.88 m af (NB de gemiddelde lengte van een stadsbus) en in een frame tijd (1/24 sec) 57 cm. Door snelheid worden contouren wazig. Door complementaire nabeelden in de stroom van beelden in te lassen ontstaat een ontregelend effect, dat tegelijkertijd opwekkend werkt (het verschijnsel is uiteindelijk gebaseerd op het regenererend vermogen van het oog). De onderdoorgang wordt daarmee een moment van transformatie: het biedt de mogelijkheid tot een kort moment van verwondering over en reflectie op de eigen waarneming. Of is het ook, in z'n heftigheid, een visuele bezinning op het fenomeen short-cut in onze cultuur van toenemende efficiency en snelheid: een enerverende ervaring die onze opname capaciteit te boven gaat; een collectieve hallucinatie? Het werk is onthuld op 31-3-2017, tijdens de 1e rit van de bus over de HOV-busbaan. Het werk is eigendom van de provincie Noord-Holland.
Anders
2D buiten
Andere/diverse
